Ölü Beyinler

       Düşünmüyoruz biz. Hem de hiç düşünmüyoruz. İlerlemek için çaba da göstermiyoruz. Öylece çekiyoruz elimizi ayağımızı hayattan. Hayatı akışına bırakıyoruz. Kabul, zaman zaman hayat akışına bırakılabilir elbette. Ama yorulduğumuz zaman ya da  yeni bir yol belirlediğimiz de işler rayına oturana kadar. Ama biz iş yapmadığımızdan yorulmuyoruz ki. Bu nedenle de hayatı akışına bırakmaya hakkımız yok! Sonra bir de iş yapanları suçluyoruz. Onlara ön yargılı yaklaşıyoruz. Neden? Çünkü o kişiyi beğenmiyoruz ya.. Nasıl olsa onun yaptığı bütün işler kötüdür. Koparıyoruz yaygarayı. Bilmeden, düşünmeden. Kendince düşündüğünü sananlar var ama onlarında yaptığına üretmek denmez. Denemez. Anca akıl vermeyi bilirler. Kolaysa kendi verdiğin aklı kendin uygulamaya geçirsene. Onu da yapamazsın. Neden? Cevap basit. Çünkü tembelsin. Bir söz var; "tembele iş buyur sana akıl öğretsin" diye. Bu söz de buraya cuk oturdu sanırım. 

       Sinirli miyim bugün? Evet. Yiyip, içip, oturan, dünyaya gelme amacını unutmuş, insan gibi yaşamaktan yoksun bütün herkese karşı kanımın beynime sıçradığını hissediyorum. Çalışmadığımız zamanda kendim dahil olmak üzere herkese kızıyorum ve kendi adıma çokta utanıyorum nokta.